Terugblik op een geslaagd benefietconcert

benefietconcertOp zaterdagavond 7 februari jl. vond in de Bethelkerk in Zwijndrecht een benefietconcert plaats, waarvan de opbrengst geheel ten goede kwam aan Als kanker je raakt. In een goed gevulde kerk werd er een mooi en gevarieerd programma ten gehore gebracht. Door Chr. Reiskoor ‘Holland Zingt’ werden o.a. de liederen Wohin soll ich  mich wenden, Zum Sanctus, Thans be to God en Ave Verum Corpus gezongen. De 20 dames van Vocaal Ensemble ‘Chantibelle’ brachten o.a. de liederen O God, Creator blest, The Lord bless you en het zeer indrukwekkende Prayer for the children ten gehore. Ook werden enkele liederen door de twee koren gezamenlijk gezongen. Daarnaast kon men genieten van prachtige instrumentale intermezzo’s, gespeeld door Edwin Vooijs, Jolanda den Houter en Severin van Dijk.
Namens Als kanker je raakt informeerde Rita Renema de aanwezigen over wat de stichting wil en kan betekenen voor mensen, die op welke wijze dan ook, geconfronteerd worden met kanker. Ze deed dit op persoonlijke wijze, o.a. door het vertellen van enkele verhalen ‘uit de praktijk’. Hierdoor kreeg men een duidelijk beeld van het werk en het belang van de stichting.
We zijn blij en dankbaar dat de opbrengst van de collecte en de financiële ondersteuning door diverse sponsoren en adverteerders heeft geresulteerd in het prachtige bedrag van ruim €3.000,-. Tevens zijn wij de koren, hun dirigenten en alle musici zeer erkentelijk voor hun belangeloze medewerking. Hieruit blijkt dat velen Als kanker je raakt een warm hart toedragen en hier zijn we uiteraard heel blij mee.
Het is de bedoeling dat er in de komende tijd ook op andere plaatsen in het land benefietconcerten georganiseerd zullen worden. We houden je op de hoogte!

Een regenboog in de woestijn

eenregenboogDit keer heb ik gekozen voor het boek ‘Een regenboog in de woestijn’, geschreven door Klarine Sikkema en haar vader Bert Wiesema, de bekende kinderboekenschrijver en docent aardrijkskunde. Klarine is een jonge vrouw van 26 jaar en moeder van 3 kinderen die de wedstrijd tegen kanker aan moet gaan. ‘Ik heb er geen goed gevoel bij pap’. ‘Vind je het fijn als ik even kom?’ ‘Graag.’ ‘Oké, ik kom meteen’. Zo opent vader Bert zijn eerste hoofdstuk. Openhartig beschrijft hij de kinderjaren van zijn dochter. Afwisselend vertellen vader en dochter over de weg die ze moeten gaan als bij Klarine borstkanker wordt geconstateerd.

Het is niet alleen hun verhaal, maar er komen ook veel praktische zaken aan bod. Hoe vertel je je kinderen over kanker? Wat kunnen anderen voor je betekenen? Hoe gaat de omgeving met je om en hoe kunnen ze met jou omgaan? In de laatste hoofdstukken van het boek beschrijft Klarine dat het niet goed met haar gaat en dat de artsen weinig hoopvol zijn. Bij deze hoofdstukken staan veel tips voor de kinderen, zodat het ook een bruikbaar handboek is geworden.
Een prachtig vormgegeven boek over medelijden en mee lijden, vol kwetsbare en herkenbare verhalen. Maar ook met mooie gedichten en grappige kinderuitspraken.

Een worsteling van een vader en een dochter over God en hun geloof.

Het boek is verkrijgbaar bij uw christelijke boekhandel en kost €14.95.
Teunie Blok-Oudenes

Stichting Roparun doneert €5.550 voor landelijke ontmoetingsdag

Donderdag 28 januari 2015 was een prachtige dag voor de stichting Als kanker je raakt. Deze grijze dag kreeg volop kleur toen wij de brief van stichting Roparun ontvingen waarin ons werd meegedeeld dat de stichting Roparun vanuit de opbrengst van de Roparun een maximumbedrag van € 5.550,- ter beschikking stelt als bijdrage voor de landelijke ontmoetingsdag. De ondersteuning komt 100% ten goede aan onze landelijke ontmoetingsdag die op 7 maart jl. plaatsvond in Leerhotel Het Klooster in Amersfoort.
De brief van de stichting Roparun wordt afgesloten met de wens dat “ze erop vertrouwen met deze ondersteuning een bijdrage te leveren om het leven van mensen met kanker, voor zover mogelijk, te veraangenamen”. Wij sluiten ons natuurlijk heel graag bij deze wens aan. De gift van stichting Roparun is wat ons betreft daarvoor een perfecte aanzet. Wij danken stichting Roparun en alle lopers, teams, organisaties en sponsors voor hun betrokkenheid en bijdrage.

Over de Roparun

De Roparun is een estafetteloop van meer dan 500 kilometer van Parijs en Hamburg naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: ‘Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’. Meer informatie: www.roparun.nl

Bijwoner

De sterkste zin die ik deze week te horen kreeg, kwam van mijn tandarts. Ik had de beste man opgezocht vanwege -niet lachen! – “een voortand die naar een ‘konijnenstand’ solliciteert. Zo nu en dan wijst iets of iemand me erop en de laatste keer waren het de vakantiefoto’s. Aangezien ik toch in een tijd van revisie zit, dacht ik: ‘Die tand kan er ook nog wel bij.’ Ik was snel klaar bij de tandarts. Hij schilderde een scenario van een complete beugel en ik had me stellig voorgenomen: geen beugel tenzij… Bovendien vond hij het nog wel meevallen. Citaat: ‘Het hoort gewoon bij je’. Heerlijk! Ik was het hartgrondig met de beste man eens. Hij ging nog even door met zeggen dat juist afwijkingen iets eigens gaven en dat de tegenwoordige gebitten zo mooi op een rijtje staan en of dat nu het einde is. Ik heb hem nog net niet gezoend en ook niks gezegd over zijn gekleurde haren.
‘Het hoort gewoon bij je’. Zo is dat. Bij mij. Net zo goed als dat het bij mij hoort dat ik geen dikke bos haar heb, geen maatje 38 en vast nog wel wat ongerechtigheden. Het maakt mij ‘mij’. Zo hoort het dus ook bij mij dat ik kanker heb gehad en dat de sporen daarvan de rest van dit leven zichtbaar blijven. En: zo hoort het er ook bij dat ik nog wel eens even de ‘kankerjungle’ inschiet. Klein voorbeeldje: het opdoen van een corsage. Hoe bevestig je zo’n ding? Precies: met een speld. Maar: dat is aan de kant waar de ‘nepperd’ huist. Natuurlijk prik ik daar niet in, maar de gedachte dringt zich wel even op. Wat als? Nog een voorbeeld: mijn buurvrouw en ik zouden elkaar naar de sportschool slepen. Strak plan, wat beweging kan geen kwaad. Bij binnenkomst lag er een inschrijfformulier voor een sponsortocht ten bate van Pink Ribbon. Bling! Bling! Daar flikkert opnieuw in neonletters het woord dat wat mij betreft even achter de (roze) gordijnen mag: borstkanker. Amper van die schrik bekomen, merk ik dat ik wat nerveus word van de drukte, de in mijn ogen energieke, krachtige, gezonde mensen, die even lekker gaan sporten. Ga ik dat ook doen? Een uur in een groep sporten? Slik. Het valt me tegen (van mezelf). Ik moet dit nu toch kunnen? Maar: willen is blijkbaar niet altijd kunnen.

Genoemde voorbeelden zijn kleine en soms grote speldenprikken die het dagelijks leven (en mij) prikkelbaar (kunnen) maken. Heus, ik probeer het. Ga wat meer naar sociale gelegenheden en poog mee te doen. Maar het blijft vreemd voelen en dat komt mede door die venijnige prikjes, die een ander niet door heeft en ook niet door hoeft te hebben, zeker niet op een feestavond. Waar dat vreemde dan in zit? Ik denk dat ik in een andere wereld heb geleefd waar ik tegen wil en dank in terecht ben gekomen. In die wereld is wat altijd logisch was en werkte, onlogisch geworden en het werkt niet meer. Of je goed kan vechten, telt bijvoorbeeld niet zoals in een gewoon gevecht. Kanker zit er of het zit er niet. Het is ook de wereld waar schone schijn wegvalt, waar een mens wordt teruggeworpen op het naakte bestaan, op zijn kern. Het is oorlog en jij zit er middenin. Pas als de rookwolken zijn opgetrokken, kun je het slagveld overzien. Hoe pak je daarna je leven weer op? Je wilt wel lachen tijdens de verjaardagsvisite, maar het wordt niet meer dan een grimas. Weemoed, heimwee naar toen alles nog ‘heel’ was, overvalt je op de meest gekke en ongepaste momenten. En je bent nog moe, moe van de schok, de strijd, de confrontatie tussen leven en dood, de onzekerheid over ‘wat is toekomst’. Je hebt gevochten uit het diepst van je tenen. Knokken om een uurtje te kunnen sporten hoort in die andere wereld, waar jij op dit moment vooral nog ‘bijwoner’ bent. Het zij zo. Of, om het met mijn tandarts te zeggen: ‘het hoort (nu) gewoon bij je’. Inclusief konijnentand-in-wording. Het is zoals het is. Ongewoon gewoon.
Julia Molenaar
www.juliamolenaar.nl

Dit is een (enigszins bewerkte) column uit het boek van Julia Molenaar: ‘Zolang ik leef, eet ik gebak. Toch kanker’.

Verder na kanker

Herstellen, balans vinden, stapje voor stapje, bij de dag leven. Wat een geduld vergt het hele proces van leven na kanker. In je hoofd gaat ‘t vaak sneller dan in werkelijkheid kan. Het is lastig om plannen te maken met de wisselende energie. Je moet je nieuwe grenzen ontdekken, soms ga je eroverheen en moet je daar weer van leren. Maar de onvoorspelbaarheid is lastig. Je lichaam weer leren vertrouwen, was daar maar een recept voor. Het is vallen en opstaan, steeds opnieuw.

Rouw

De toekomst is zo onduidelijk. Vragen spoken soms rond in je hoofd: komt het weer goed met die energie, met de vergeetachtigheid? Blijft de ziekte echt weg? Hoe zit het met werken? Soms overvalt je die onzekerheid, die vage angstsluier. Gesprekken over de toekomst zijn meer doortrokken van: ‘eerst maar eens zien’. Er is een soort rouw over wat was en wat niet meer zo is en waarvan je ook niet weet of het weer terug zal komen. Hoe zal het verder gaan?

Anker

Geloof is een anker voor je ziel. Het kan vrede geven dwars door alles heen. Maar dat voelt niet altijd zo, heb ik gemerkt in het ziekteproces en bij het herstel. Soms dobber je weerloos rond en kost het moeite om kracht te vinden. Controle kwijt zijn, zekerheden loslaten, dat valt niet mee. Maar we hoeven het niet alleen te doen. Dat is de kracht van een christen: God is erbij. We hoeven onszelf niet ‘leeg te maken’, te ontworstelen aan verlangens. Je mag je emoties, gedachten, zorgen en vragen bij Hem brengen. We hoeven niet geforceerd ‘positief te denken’. We kunnen positief in het leven staan dankzij hem, door de Hoop die Hij biedt, dag voor dag. En steeds opnieuw mag je tot Hem gaan, je mag vallen en weer opstaan. Die mindere dagen mogen er zijn. Hij heeft geduld. Hij weet wat lijden is, kent het van binnenuit! Dat geeft troost. Hij houdt van zijn geliefde kinderen. En komt ons tegemoet door andere mensen heen, die ons bemoedigen, steunen. En zo houden we vol: met de Ander en de ander.

Wijnanda Heslinga
www.schildertaal.nl

Terugblik op de landelijke ontmoetingsdag

Hieronder kun je lezen hoe een vrijwilligster onze ontmoetingsdag van 7 maart 2015 heeft ervaren.
De dag werd gekenmerkt door twee rode lijnen. De eerste lijn, die van de alles ontwrichtende ziekte kanker en de tweede lijn, die van de altijd aanwezige God, de Vader. In de lezingen, de verhalen, de dans, de gesprekken, de liederen, overal werden deze twee lijnen vlammend zichtbaar.In de ochtend werden lezingen gehouden door ds. Arie van der Veer en prof. dr. Manu Keirse. Zij gaven een indringend beeld van de diepte van het verdriet als kanker om de hoek komt kijken. De ontreddering is volledig. Ontkenning, angst, onzekerheid, soms zelfs een taboe om er over te spreken of de vraag naar schuld!
Maar er is die tweede lijn, de life-line. De God, onze Vader, die overal en altijd aanwezig is.De middag was ingeruimd voor de presentatie van het boek ‘Als kanker je raakt’. Voordat het eerste exemplaar overhandigd werd, hebben we op een andere manier kunnen ervaren wat kanker met je doet. Niet met woorden werd het duidelijk gemaakt, maar met beweging, met dans.Een dans, gemaakt door Annemiek Bais, die de strijd van een ongeneeslijk ziek meisje uitbeeldt. Op een heel eigen en indringende wijze werd door de dans duidelijk dat de strijd op vele fronten gestreden wordt. De persoon zelf, de ouders, de vriendenkring, alles is bij het strijdtoneel betrokken. Ook de strijd die de ontkenning met zich meebrengt. Van ontkenning tot aanvaarding. Van gevecht tot berusting, van leven naar het Leven. Het verdriet spatte van de dans af. We werden als aanwezigen diep geraakt door de intense uitvoering van deze dans en de grote betrokkenheid van de jonge dansers.

Het boek ‘Als kanker je raakt’ is tot stand is gekomen onder redactie van ds. Arie van der Veer en Rita Renema. Een boek met veel invalshoeken: de zieken zelf, hun omgeving, oncologen, psychologen en theologen. Een boek dat een ontmoeting is met het leed dat kanker brengt én een ontmoeting met de wijze waarop daarmee omgegaan kan worden. Ook hier is die tweede rode lijn dominant aanwezig. Een boek dat niet de ernst en het leed wegmoffelt, maar een kijkrichting aangeeft: bemoediging en hoop!
Heel duidelijk werd dat door het gesprek dat Rob Favier had met dr. C. Aleman.
Intens verdrietig was het verhaal van een moeder. Zij las de geschiedenis over de ziekte en het sterven van haar zoontje voor. Maar door de tranen heen hoorden wij over de onfeilbare liefde van God. Het sterven van hun zoon: hij sprong in de armen van de Vader. Hij had genezing gevonden, hij was thuisgekomen.

Het eerste exemplaar van het boek werd in de tweede helft van de middag aangeboden aan Marja van Bijsterveldt-Vliegenthart. Zij is bestuurder van het Ronald McDonald Kinderfonds en daarmee direct betrokkene bij kinderen met kanker, één van de doelgroepen van de stichting. Een indringend, persoonlijk verslag op welke wijze zij via een goede vriendin geraakt is door kanker, liet de aanwezigen niet onberoerd.

Op meerdere momenten van de dag konden we genieten van muziek en zang. Gedurende het programma zongen we en leerden een lied van de zusjes Sanne en Roos de Winter, die begeleid werden door Peter Verhagen en Martien de Bruin. In de pauzes waren de prachtige klanken te horen van een cello door Marijke Meijer, een viool door Annette Donker, een dwarsfluit door Trudi Bos.
Wanneer men behoefte had aan een gesprek en/of een gebed stonden mensen met een regenboogbadge klaar. Er was een boekentafel en een informatiestand over de stichting.
Koffie, thee, de lunch, de smoothie, de drankjes en hapjes, alles verzorgd door het leerhotel Het Klooster, het smaakte prima!

Rob Favier heeft de ruim 170 aanwezigen op deze 5e landelijke ontmoetingsdag op een voortreffelijke manier door het programma heen geloodst en wel op zijn eigen humorvolle wijze.
Er was veel ontmoeting, herkenning en troost. De eerste rode lijn was duidelijk aanwezig, maar onverbrekelijk verbonden met de tweede.
Voor een foto impressie van de 5e landelijke dag klik hier.