PuinHopen

Buiten is de storm verstild tot een zachte bries. Ik kijk en zie de puinhoop die de storm heeft achtergelaten. Af en toe wervelen de bladeren in het rond, dat komt door de wind. Maar ze vinden hun plek zodra de storm gaat liggen. Ik zie grote en kleine afgebroken takken, ze liggen overal verspreid. Wat een puinhoop heeft de storm achtergelaten. Een eindje verderop zie ik mannen van de gemeente aan het werk om de puinhoop op te ruimen. Bladeren worden bij elkaar geharkt en de afgebroken takken worden bij elkaar geraapt. Een grote machine staat klaar om alles te versnipperen en weer uit te spuwen. Zo kan de bezemwagen het gemakkelijk verwerken en is de straat weer vrij van het puin.

De storm in mijn binnenkamer is verstild. Ik kijk terug op roerige weken en maak de balans op van wat de storm heeft achtergelaten. Af en toe wervelen mijn emoties nog in mijn hoofd. Ik voel nog de pijn, het verdriet, de boosheid en ook mijn bezorgdheid zit er nog. Veel heftige emoties heb ik gevoeld. Maar ik ben aan het werk geweest om die emoties op te ruimen. Ik heb mijn moed bij elkaar geschraapt om al mijn emoties toe te laten. Klaar om mijn pijn, verdriet, boosheid en bezorgdheid te verpulveren. Zodat de pijn minder wordt en het een litteken is geworden.

De storm in mijn binnenkamer is uitgeraasd. De storm in mijn hoofd is gaan liggen. Mijn wervelende gedachten hebben hun plekje gevonden. Ik ben bevrijd van het puin en heb HOOP in mijn hart. En ik zie ruimte op het pad dat ik moet bewandelen.

©Nelleke Prins