De liefde blijft bestaan

Je hebt het pas in de gaten als het er al is. Het groeit of slinkt door de tijd heen. En je hebt er nooit de volledige controle over. Ik heb het over de verrassende overeenkomsten tussen kanker en liefde.

Als ik de verhalen van anderen met kanker hoor, kan ik zelf alleen maar dankbaar zijn dat het met mij zo goed gaat. Ik heb mijn krachten weer terug. Als we het zelf voor het zeggen hadden, dan zou niemand voor kanker kiezen. Maar nu ik kan terugkijken, besef ik dat mijn leven zonder kanker heel anders zou zijn.

In de periode van mijn chemokuren groeide het contact met één van mijn huisgenoten in het studentenhuis. Zij was letterlijk ‘the girl next door’. We hadden zelf niet in de gaten hoe de liefde tussen ons opbloeide. Ik had me stellig voorgenomen nooit verliefd op haar te worden. Zoiets kan met een huisgenoot alleen maar ongemakkelijke situaties veroorzaken, dacht ik.

Toch kon mijn voornemen op een zaterdag de prullenbak in. We werden smoorverliefd. Terwijl de eerste haren op mijn hoofd weer groeiden, vroeg ik haar verkering. Voor ons allebei een sprong ik het onbekende. Want kon ik ons wel een toekomst bieden? We hebben het erop gewaagd en gaan tegenwoordig door het leven als man en vrouw. Het zou best kunnen dat, als ik gezond was gebleven, we ook verliefd waren geworden. Maar onze band had zich nooit op dezelfde manier ontwikkeld. Het is een belangrijke bouwsteen voor ons huwelijk geworden.

Kanker maakt veel stuk. En chemokuren berokkenen veel schade. Maar ik ben dankbaar dat ons vermogen om lief te hebben onaangetast blijft.

Sijbrand Alblas

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *