Ambassadeurs brengen Als kanker je raakt onder de aandacht

/0 Reacties/in /door

Onderstaand interview is d.d. 24 februari jl. geplaatst in de regionale krant Het Kompas, editie Hoekse Waard.

Westmaas – Kanker is een ingrijpende ziekte waar velen mee te maken krijgen. De diagnose kanker bij jezelf of bij een dierbare komt hard aan en je leven komt op dat moment op z’n kop te staan. De stichting Als kanker je raakt is opgericht om mensen die met kanker geconfronteerd worden te bemoedigen en te ondersteunen. Anneke van Etten uit Westmaas en dominee Tiemen Meijer uit Puttershoek zijn vrijwillige ambassadeurs van deze stichting voor de regio Hoeksche Waard en Rijnmond. De kracht van de stichting is dat alle vrijwilligers zelf te maken hadden met kanker en hebben ervaren hoeveel impact kanker op je leven heeft.

Oprichting
Dominee Arie van der Veer en Rita Renema-Mentink, geestelijk verzorger bij de Lelie zorggroep, spraken in 2009 bij het EO-programma ‘Nederland Zingt’ met elkaar over kanker. Beiden hadden daar persoonlijk mee te maken. Op dat gesprek kwamen zoveel reacties dat de stichting Als kanker je raakt werd opgericht.

Hospice Hoeksche Waard
Anneke van Etten was werkzaam in de palliatieve zorg en is mede-initiatiefnemer van Hospice Hoeksche Waard. Zij verloor twee echtgenoten aan kanker en vijf jaar geleden werd bij haar dochter kanker geconstateerd. De stichting houdt themadagen als ‘Rouw in mijn hart’, ‘Gebroken hart’ en ‘Zin in Leven’ in o.a. Rotterdam. Anneke is leider van ‘Rouw in mijn hart’. Centraal staan vragen van deelnemers als ‘Waarom overkomt mij dit?’ en ‘Hoe verder te leven met en na kanker?’ Deelnemen kost niets. 

Groot Nieuws Radio
‘Ik ben door Anneke bij de stichting gekomen, licht Tiemen Meijer toe. ‘Zij hoorde mij op Groot Nieuws Radio over de kanker die ik had. Ik kreeg aanvankelijk het bericht dat ik slechts 3 tot 6 maanden te leven had. Dat was in januari 2013. Ik ben naar een ander ziekenhuis gegaan en na een behandelperiode bleken er geen kankercellen meer aanwezig. Fulltime predikant zijn kan vanwege de kanker niet meer. Op de radio zei ik ‘dat God mijn agenda maar moest invullen’. Daarop heeft Anneke contact gezocht.’ Tiemen richt zich als ambassadeur op de kerken. 

Geen hulpverleners
Samen geven zij presentaties om meer bekendheid te geven aan Als kanker je raakt. ‘Wij zijn er voor iedereen, maar geven geen richtlijnen. We zijn ook geen hulpverleners. Doel van de themadagen is om mensen even op adem te laten komen en iets toe te voegen aan de zin van het leven.’

(Bron: Het Kompas Hoeksche Waard, tekst: Sieka Romeijn-Hedmann, foto: Koos Romeijn)

De ambassadeurs Anneke van Etten en Tiemen Meijer onder de kleurrijke paraplu van Als kanker je raakt, het symbool van de stichting.

Huilen en schuilen

/1 Reactie/in /door

Bij schuilen moet ik altijd denken aan de profeet Elia die vluchtte voor de doodsbedreiging van koningin Izebel. Vluchten is wijs en moedig als er een ongelijke strijd geleverd moet worden. De tegenkrachten kunnen gewoon te sterk zijn en je trekt je terecht terug. De vraag is: waar vlucht je naar toe?

Elia vlucht naar de bron waar alles ooit begon. De berg Horeb waar Mozes God had ontmoet. Elia vluchtte, sliep doodmoe onder een braamstruik, werd door een engel gelaafd en gevoed. Hij moet op adem komen. En dan gebeurt het wonder: de vluchteling wordt pelgrim. Hij kijkt niet meer angstig over zijn schouder of hij achtervolgd wordt door de doodsbedreiging, maar richt zich op de Bron. De oorsprong wordt zijn doel. Eenmaal aangekomen bij die schuilplaats stortte hij tranen. Alles leek voor niets en voorbij. De Eeuwige kwam bij hem, maar vreemd genoeg, Hij ging niet in op Elia’s tranen, maar zei: ‘Kom naar buiten. Kom bij mij. Kom voor Abba, Vader, staan en zeg: ‘ Hier ben ik’.

Toen ging het niet meer over terechte angst en verdriet, maar over samen zijn met Hem. Weten: Hij is hier, bij mij, en ik bij Hem. Wat er dan gebeurt, is open. Is er een gezamenlijke stilte? Luisteren naar elkaars hart? Hoor je een woord? Droogt Hij jouw tranen? Spreek jij over jouw tranen? Alles kan…maar je bent nu bij de Bron, de beste schuilplaats. Misschien is het de plek waar je terugdenkt aan hoe alles tussen jou en Hem begonnen is. Hoe Hij trouw geweest is en jouw leven heeft gedragen. Misschien is het even zoeken, maar bij de Bron ontstaat ook dankbaar terugzien en opzien. Dan gaat Elia de berg af. Niet meer als zoeker naar de Bron, maar als volgeling de nieuwe dag in.

Otto de Bruijne

Er is een moment…

/0 Reacties/in /door

Er zijn van die momenten die je nooit meer vergeet. Die je vasthoudt, die jou vasthouden. Zoals die dag, dat moment, dat je verliefd werd op die ander. Of dat je trouwde. Of ging scheiden. Maar ook dat moment dat je de uitslag van kanker hoorde, bij de ander, bij jezelf. Of dat moment dat je een dierbare, jouw dierbare, moest missen door kanker. Dat zijn van die momenten die je nooit meer vergeet. Die je vasthoudt, die jou vasthouden. En die alles in je leven doen veranderen en die jou veranderen. De vaste grond waarop je stond, wordt zand. Moeraszand, waarop je met moeite kan blijven staan. Moeraszand dat je naar beneden trekt, naar een diepte waar je je alleen voelt met de kanker die jouw leven zo is gaan beheersen.

Daar in die diepte zijn er momenten waarop je het wel uit kunt schreeuwen. Zo lijkt je hoop en toekomst verloren. Zo lijkt heel het leven stil te staan. Zo weet je niet waar je het zoeken moet. Je schreeuwt, maar misschien hoort niemand het, omdat alleen je hart schreeuwt. Je huilt, terwijl niemand het ziet. Je leven gaat aan je voorbij, je plannen die je hebt of had voor jezelf, of voor samen met die ander. Je lijdt aan de kanker en wat de kanker heeft gebracht. Wie ben jij nog in dit verhaal… in dit levens- en lijdensverhaal? Wie ben je?

En dan is daar toch dat moment van die stem. Een stem die aan je vraagt: ‘Waarom huil je?’ En dan vertel je misschien wel wat je dwars zit, wat zo moeilijk en zo zwaar is. Je vertelt wat je mist. Je hoop, je vertrouwen, leven, een mens. En dan klinkt daar weer die stem: ‘Wie zoek je?’ Je denkt na en worstelt met het antwoord. En dan is daar dat moment dat de stem jouw naam noemt. Je eigen naam. Het opent je in je verdriet. Gehoord worden, gezien worden door die stem, van een mens. Een stem van Jezus, een Mens en ook Gods Zoon! Een Mens die jouw naam kent, jouw leven, jouw lijden of verdriet. Dat geeft herkenning, dat is je erkend voelen in wie jij bent, hoe jij met de kanker omgaat, in wie je mag zijn. Het geeft je de kracht om op te staan (misschien letterlijk… misschien figuurlijk..)! Voor Hem, voor anderen… in jezelf.

Dorien Koetsier

Naar aanleiding van het verhaal van de opstanding van Jezus en de eerste verschijning aan Maria in al haar verdriet; Joh. 20: 1-18.

Tranen komen later. Anders verder leven

/2 Reacties/in /door

Tranen in je binnenste, verkrampte borst, rauwe keel, verstopt gevoel. Ken je dat? Wat gaat er door je heen als je hoort dat je kanker hebt? Of dat jouw geliefde kanker heeft? Toen ik zelf de diagnose kreeg op 1 mei 2013 werd mijn vermoeden, diep vanbinnen, bevestigd. De week van afwachten na onderzoeken had ik net als mijn geliefden gehoopt dat het niet zo zou zijn. Want kanker deed toch geen pijn? En ik voldeed toch niet aan allerlei risicofactoren? Maar ik had de vorm van het knobbeltje op de echo gezien en wist eigenlijk toen al ‘dit is niet goed’. Maar in de week van afwachten klamp je je vast aan elk sprietje hoop dat het niet waar is.

Ik schoot na de woorden van de arts meteen in een soort ‘overleefstand’; wat gaan we hieraan doen? Emoties werden deels geblokkeerd. Er ging tegelijk van alles door mijn hoofd, hoe moet het verder, word ik kaal, ga ik misschien al sterven? Ik vond het het moeilijkst om onze kinderen dit nieuws te brengen en ik vond het zo erg voor mijn man. Het was heel vreemd; aan de ene kant besefte ik dat dit over mij ging, maar aan de andere kant stond ik nog gewoon in het leven vol plannen en een drukbezette agenda. Maar mijn agenda werd gevuld met behandelafspraken, een streep ging door alles wat gewoon was.

Tijdens de behandelingen ga je door, er moet van alles en je hebt niet veel invloed op je leven. Je strekt je uit naar de laatste behandeldatum. Daarna, dan wordt het leven weer gewoner… Gelukkig had ik veel lieve mensen om mij heen die me bemoedigden en praktische hulp boden. Ook vond ik kracht in mijn geloof. God was erbij, dat troostte mij. Ik schreef ook veel van me af in een dagboekje en blogs op mijn website. En soms tekende of schilderde ik iets.

Verder?
En dan is het voorbij! Ik mocht verder leven, natuurlijk wel nog jaren onder controle. Intens blij en dankbaar. Eindelijk echt herstellen in plaats van met een mokerslag van de volgende kuur weer terug te vallen. Na een jaar afzien gewoon te mogen leven, genieten van de eerste lente die weer kwam. Mijn haren groeiden weer. De pruik kon af. Ik kreeg meer energie en maakte weer voorzichtig plannetjes. Toen werd door een onderzoek duidelijk dat er nog een preventieve operatie nodig was. Weer een grote terugval. Er kwamen veel emoties los, ik had het gevoel dat het nooit meer een beetje gewoon kon worden; was angstig, verdrietig, bozig, verward. En toch, ook dat ging weer voorbij. Ik mocht weer verder en zette weer stappen in de richting van ‘gewoon’ leven.

En dat was na verloop van tijd ook lastig; mijn leven was zo veranderd. De jongste was vlak voor mijn ziekte ook het huis uitgegaan en dus was ik veel alleen thuis. Dat was echt wel wennen. En om me heen leefde men ook weer opgelucht verder; ik had het overleefd en dat was fijn. En soms leek het voldoende dat ik er gewoon nog was…

Verlangen
Maar ik wilde ook graag weer zinvol bezig zijn. En dat was zoeken. Hoe verder, wat kan ik wel? Wat is de bedoeling van mijn leven nu? Mijn vertrouwen had een knauw gekregen. Dacht een baan te hebben die echt ‘voor mij bedoeld was’ en waar ik ook al lang naar had gezocht destijds. En toen ging dat niet meer. Ik was vlak voordat ik ziek werd bezig met plannen voor een eigen bedrijfje als beeldend counselor/kunstenaar, naast mijn baan. Ik had echter nog te weinig energie daarvoor. Ik wilde liever re-integreren in een baan met collega’s, de deur weer uit … maar dat lukte niet. Dat was bovenop het verlies van mijn gezondheid nóg een verlies. In mijn hoofd wilde ik ook meer dan ik kon. Ik moest mijn nieuwe grenzen ontdekken. Regelmatig voelde ik me verdwaasd en verdwaald in mijn eigen leven, denkend aan hoe het verder zou gaan. Verdriet over wat er gebeurd was en de gevolgen daarvan die weliswaar niet zichtbaar zijn, maar wel veel invloed hebben op mijn leven.

Zinvol bezig zijn
Stap voor stap nam ik weer activiteiten op me. En uiteindelijk ging ik voor mijn plannen om als zelfstandige verder te gaan. Ik moest ook zelf accepteren dat ik anders ben geworden, niet meer kan wat vroeger wel kon. Maar het blijft soms lastig uit te leggen hoe het is. Dat ik rustmomenten nodig heb en niet zo lang tegen veel rumoer kan. Nu kan ik mijn tijd zelf indelen en aan mijn mogelijkheden aanpassen. En dat voelt goed.

Ik mag mijn ervaring nu gebruiken, kan mensen ondersteunen die door moeiten in het leven onderuitgaan. Mensen kunnen hun emoties lang blokkeren. Ze zeggen bijvoorbeeld bang te zijn te verdrinken als ze de zee van tranen uit hun binnenste loslaten. Ze verstoppen hun tranen. Ze denken dat het nooit meer overgaat als ze beginnen met huilen. Ze willen niet zielig doen. Ze moeten toch dankbaar zijn dat ze leven… Maar zo werkt het niet. Verdriet om verlies mag er zijn.

En het is belangrijk het te uiten op een veilige plek. Het gaat voorbij en er kan heling komen. En er kan zicht komen op nieuwe, andere mogelijkheden. Ik vind het prachtig om daarin een rol te mogen hebben.

Een deelnemer aan een workshop Verwerkend Schilderen verbeeldde haar verdriet dat ze moeilijk kon uiten.

 

 

 

 

 

Wijnanda Heslinga
Beeldend counselor en kunstenaar
www.schildertaal.nl

Terugblik Ontmoetingsdag YOUNG

/0 Reacties/in , /door

….Ik heb ‘m! Soms is het lastig om in woorden te vertellen wat een gebeurtenis met je doet. Ik zat net mijmerend achter de laptop…. Mijn gedachten vlogen terug naar 4 februari, ontmoetingsdag van Young. Mijn ogen gingen ineens naar de grote vellen papier die bij ons op de speelgoedkast liggen. Pfjoeee, dacht ik, die moet ik nog ophangen. Maar wil ik het wel echt? En wáár ga ze een plek geven? Eigenlijk is het een zootje. Alle kleuren door elkaar. Felle kleuren, donkere kleuren. Gekreukt en een gat in het papier omdat er met een vinger doorheen geprikt is…..geen lijn in. Zal ik ze maar weggooien? Hmm…Wat nou als de dames thuiskomen en ze verwachten dat hun tekeningen opgehangen zijn en ze liggen in de papierbak? Nee, ik hang ze op. Ik herinner me het plezier dat ze hadden. De frustratie toen de vinger er doorheen ging. De bende die ze maakten. Hoe ze van de frustratie overgingen in plezier. Hoe de één de ander oppepte door een stip verf op het gezicht te zetten. Je raadt het vervolg wel.

Eigenlijk is een ontmoetingsdag niet veel anders dan zo’n gekleurd papier. Kun je zeggen dat het vel papier van mijn jongste dochter een leven symboliseert? Waarin mooi en lelijk samen gaan? Tijdens de ontmoetingsdag vormen deelnemers en leiders de dag. Alle deelnemers hebben een eigen verhaal waarin gaten en butsen geslagen zijn. Wat doe je ermee? Moet je er iets mee doen? Hoe ziet een tekenvel van een ander eruit? Hoe belangrijk is het om samen het leven te leven. Naast elkaar te staan. Dingen te delen. Te ervaren dat je niet de enige bent die worstelt. De gaten in het papier kun je niet geheel dichten. De kreukels kun je proberen glad te strijken, je zult ze altijd blijven zien. Door te delen en herkenning te ervaren, wordt de situatie niet anders, maar wellicht wel hoe je ermee om kunt gaan.

Tijdens de ontmoetingsdag hebben we ons d.m.v. werkvormen met het thema ‘naasten’ en ‘verbondenheid’ beziggehouden. Er waren mensen die kanker hebben en van wie familie/partner kanker heeft (gehad). Veel kreukels en gaten. Toch, allemaal anders gekleurd. En ook weer niet. Als je jong bent en je krijgt te maken met kanker dan heb je veel vragen die je niet met anderen kunt bespreken. Het mooie van de ontmoetingsdag was dat de deelnemers open in gesprek waren met elkaar. Dat het spannend was om over diagnoses, behandelingen, werk en gevoelens te praten, maar dat het ook fijn was. Ongeacht de situatie werden confrontaties aangegaan, was er veel moed en kwetsbaarheid. En is er genoten, van zowel de gesprekken als van het uurtje bowlen.

Ik citeer een reactie van een deelnemer: ‘Met nieuwsgierigheid ging ik erheen, op zoek naar herkenning en uitwisseling van ervaringen. Spannend, omdat ik niet wist of ik het aan zou kunnen. We konden er naar mijn gevoel niet omheen om ook even kort te vertellen welke diagnose en waar in het traject iemand staat. Dit maakte het boeiend, maar tegelijkertijd confronterend. Positiviteit en verbondenheid heb ik ervaren.’ (Sabine).

Omdat er sprake was van veel herkenning gaven deelnemers aan de volgende keer weer te komen: ‘We kijken met een goed gevoel terug op de bijeenkomst. Het was heel fijn om eindelijk eens onder (christelijke) jongeren te zijn die ook geconfronteerd zijn met de ziekte. We vonden er veel herkenning en zien erg uit naar de volgende ontmoetingen! Fijn dat deze ook met regelmaat gepland worden, zodat je elkaar goed leert kennen.’ (Cornelie).

Vanwege deze mooie reacties is de volgende ontmoetingsdag gepland op 27 mei a.s. Als je interesse hebt om te komen, kun je meer informatie opvragen én je opgeven via www.alskankerjeraakt.nl of young@alskankerjeraakt.nl. De dag is bedoeld voor jongeren (16-28 jaar) die zelf geraakt zijn door kanker en voor jongeren die iemand in de omgeving hebben die geraakt is door kanker.

Sijbrand, Marjanne en ik kijken samen met de deelnemers voldaan en dankbaar terug op een intensieve, mooie dag. Laten we samen ons leven kleuren, daarom: tot ziens!

Noreen Hartlooper

Gebed om hulp

/0 Reacties/in /door

Mijn God, mijn God,

mijn wereld staat helemaal op zijn kop.

Mijn denken is een wirwar

van angsten, zorgen en verdriet.

 

Mijn God, ik roep U aan,

begrijpen doe ik het niet.

Ik voel me leeg en wanhopig,

woorden om te bidden heb ik niet.

 

Ik kan alleen maar huilen, bij U schuilen,

chaos in mijn denken, onzekerheid in mijn bestaan.

Alles is ineens zo anders geworden,

help mij, laat mij niet ten onder gaan.

 

U lijkt zo ver weg,

Ik voel me zo alleen.

 

Uit het boek ‘Als kanker je raakt’, geschreven door Rita Renema-Mentink

Landelijke ontmoetingsdag d.d. 1 april 2017

/0 Reacties/in /door

pearljoanOp zaterdag 1 april 2017 vindt de jaarlijkse landelijke ontmoetingsdag plaats, ook dit keer weer in Leerhotel Het Klooster in Amersfoort. De voorbereidingen zijn in volle gang en het belooft weer een goede en waardevolle dag te worden. Het thema van deze dag is: Geraakt door kanker.

Tijdens het ochtendprogramma zijn er twee sprekers, te weten Carien Hempel-Flipse, klinisch psycholoog en gezinstherapeut en Rita Renema-Mentink, oprichter en directeur van Als kanker je raakt. Na een heerlijke lunch zullen er verschillende workshops worden georganiseerd, waarin het thema van deze dag inhoudelijk en creatief verder wordt uitgewerkt. Ook zal er deze dag voldoende tijd zijn voor ontmoeting. De presentatie is in handen van Rob Favier, de muzikale bijdrage wordt geleverd door Pearl Joan.

Natuurlijk ben ook jij (weer) van harte welkom en misschien weet je iemand in je omgeving voor wie deze dag ook zinvol kan zijn. Je kunt je aanmelden via het aanmeldformulier.

Laatste nieuws: Zelfhulp voor borstkankerpatiënten

/0 Reacties/in /door

Programma Breath Op adem na borstkanker

Voor vrouwen, die zich in het eerste jaar na borstkanker bevinden, heeft de afdeling Medische Psychologie van het Radboud UMC een zelfhulp website met de naam Breath ontwikkeld. In oktober jl. is dr. Sanne van den Berg, medisch psycholoog, op dit e-health programma in Nijmegen gepromoveerd.

De website ondersteunt emotioneel herstel en heeft twee doelen: het afnemen van mogelijke klachten als gevolg van borstkanker en het toenemen van eigen kracht en mogelijkheden. Er blijkt behoefte aan te zijn. Iemand merkte op: ‘De behandeling van borstkanker is als een achtbaan, daarna sta je plotseling stil.’

De vrouwen kunnen zonder hulpverlener aan de slag op een tijdstip dat hen uitkomt. In een tijdsbestek van 16 weken wordt er aan emotioneel herstel gewerkt. Er wordt gebruik gemaakt van korte filmpjes, informatie, opdrachten en testen. Ook vertellen twee vrouwen, Ans en Judith, over hun ervaring met emotioneel herstel na borstkanker. De website is te vinden onder: www.opademnaborstkanker.nl.

Voor je gelezen: Tom, Liefde leven na je dood door Désirée Hessing

/1 Reactie/in /door

Speciaal gelezen voor jou die leeft met rouw in je hart.
Dit persoonlijke document over Tom is een hommage aan een overleden echtgenoot en tegelijkertijd een hommage aan de Liefde. Het is een realistische beschrijving van een rouwproces dat voor de dood al inzet en uitmondt in een jarenlange bewustwording van nooit meer samen door het leven gaan. Désirée Hessing, de schrijfster, wil haar gedachten – in proza en poëzie – heel graag delen met anderen. Ze schrijft: ‘Dit verhaal deelde ik omdat ik heel graag wil dat mensen met elkaar in gesprek gaan. Juist waar de pijn mag bestaan, is ook zoveel troost en kracht.’ Ze onderstreept haar wens met het volgende gedicht:

Delen

Lief, ‘k heb vandaag zo veel mogen vertellen,
over wie je was en hoe je stierf.
Over je afscheid en mijn herstellen
en hoe de liefde zegeviert.
Hoe je bouwde, hoe je sjouwde,
hoe ziek je was, hoe lang en kort nog pas.
En hoe door ’t vertellen die liefde werd ervaren,
dat ik straalde wie we waren.
Dat openheid, openingen bood,
heuse gesprekken over leven, over dood.

 Dit boek over liefde is ingedeeld in vier thema’s:

  1. Liefde ten tijde van een aangekondigde dood
  2. De geboorte van een weduwe
  3. Na-bestaan
  4. De zoektocht naar nieuwe grond

Ook komen in allerlei toonaarden situaties aan bod, die bij het rouwen om extra aandacht vragen. Speciale dagen als de dag van de diagnose, de dag van overlijden, de trouwdag en nieuwjaarsdag kunnen erg confronterend zijn. Na de eerste vier jaar ontdekt de schrijfster: ‘Ondertussen is de wereld weer zoals die al vier jaar is. Ik leef er al vier jaar mee en er zit beweging in de pijn. Lief, ik houd van je. En ik ervaar: waar blijft de liefde na de dood? Die stroomt.’

De Liefde, waarover het gaat in dit boek, is de liefde tussen mensen, voor en na de dood. Naast deze horizontale dimensie komt de verticale dimensie, de liefde van God voor mensen, niet expliciet aan de orde. We mogen er echter op vertrouwen dat door alles heen de Bron van Liefde, onze Schepper, ook door dit verhaal wordt geëerd.

Het boek is in eigen beheer uitgegeven (www.desireehessing.nl) en door de vele voorbeelden in proza en poëzie zeer geschikt om te gebruiken in rouwgroepen.

Gettie Kievit-Lamens, zelf al jaren persoonlijk bekend met rouw