Mijn strijd

envelopHet was fijn om kaarten te krijgen. Van zoveel mensen, zoveel verschillende mensen. Het ontroerde me dat anderen aan je denken en de moeite nemen om naar goede woorden te zoeken die jou kunnen helpen. Kaarten die ik mocht ontvangen nu ikzelf geraakt was door kanker. Kaarten die ik mocht leren ontvangen, want liever stuur ik ze zelf.

Ik kreeg ook kaarten van mijn werk. En ik werd gebeld. Gebeld door de teamleider. Hij vroeg hoe het was gegaan, hoe het met me ging en of ik niet eens een kopje koffie kon komen drinken op het werk. Ik gaf antwoord, vertelde mijn verhaal, maar voelde intussen dat er een druk op me afkwam. Ik gaf aan dat ik er nog even mee wilde wachten, omdat ik me nog niet zo sterk voelde. Maar een volgende keer, een volgende week, belde hij weer. Misschien goed bedoeld, maar toch. Ik voelde de druk toenemen, alhoewel er werd uitgelegd waarom het goed voor me zou zijn. ‘Dan blijft de drempel niet zo hoog, dan kom je als vanzelf weer binnen’.

Het bleef me bezig houden, mijn hoofd was nog te vol. Ik had zelf het gevoel dit niet te willen en nog niet te kunnen. Het was niet mijn manier om zo weer op het werk te komen. Ik stelde me voor dat ik dan juist het middelpunt zou worden van betrokkenheid, vragen, veel vragen. Want waarover zou je het anders hebben, als je ‘zomaar eens op de koffie komt’?

Ik wilde terugkomen op mijn eigen manier en op mijn eigen tijd. Werd me die tijd en die ruimte gegeven? Ik besloot er niet op in te gaan, maar probeerde mijn eigen weg hierin te gaan. De kanker zat niet meer in mijn lijf – als het goed was – maar nog wel in mijn hoofd. De drempel om zomaar eens koffie te gaan drinken na alles wat er met en in me gebeurd was, was te hoog. En dat kwam met name doordat ik geen echt begrip ervoer van mijn teamleider. Hij zat meer op de stoel van de functionaliteit en dat het werk door moest gaan. En toen hij de druk nog meer opvoer, dat ik ‘nu toch maar met een paar uurtjes moest gaan beginnen’, toen brak er iets in mij.

Ik huilde. Ik huilde op mijn werk. De plek waar ik me altijd zo goed had gevoeld, was voor mij even niet meer betrouwbaar. Daarom zocht ik bij anderen en in mijzelf naar de weg die bij mij paste. En ik deelde dit met God. In mijn kwetsbaarheid door de kanker had ik die kracht zo nodig. Natuurlijk wilde ik wel weer graag kunnen werken en de draad van het leven weer oppakken, maar dan op mijn manier.

En zo ben ik op een gegeven moment naar een activiteit op mijn werk gegaan, waarbij ik achter in de zaal ging zitten. Zodat ik er wel bij was, maar niet opviel. En zo is het me uiteindelijk gelukt om terug te komen. Maar het koste wel strijd. En het vroeg tijd…

Dorien

Voor je gelezen: ‘Niets aan de hand toch – Leren leven met verlies’

niets-aan-de-hand-tochLaurina de Visser is een ervaringsdeskundige als het op verdriet aankomt. In dit boek vertelt ze haar persoonlijk verhaal. Ze is pas achttien als ze kort na elkaar haar vader en moeder aan kanker verliest. Op dat moment wil Laurina sterk zijn. Ze wil verder studeren en zelfstandig in het leven staan en dat lukt wonderwel. Ze heeft vrienden, vindt een baan, maar diep binnenin woekert het verdriet. Langzaam maar zeker haalt het haar in.

Op een dag kan ze niet anders dan dat toegeven. Ze kan niet langer vluchten in de drukte. Haar lichaam verzet zich: ze moet rust nemen, gaat in therapie en zoekt uit hoe ze het verdriet en de rouw om wat gebeurde een plaats kan geven. Dat betekent eerst het verdriet onder ogen leren zien, er over praten en strategieën ontwikkelen, niet om weg te vluchten, maar om terug te vechten. Daarbij moeten verstand en emoties op dezelfde golflengte komen. Bang zijn, boos zijn, je schuldig voelen, eenzaam zijn, ze maken deel uit van het rouwproces. Het is belangrijk om die emoties te herkennen, te benoemen en om erover te praten met een iemand die je vertrouwt.

Voor Laurina was op zoek gaan naar wie haar moeder echt was en welk verdriet zij had meegemaakt een belangrijke manier om ook zichzelf beter te begrijpen. Het rouwproces bracht haar ten slotte op het spoor van verdieping, verstilling, kortom van spiritualiteit. Het besef dat er iets is wat ons overstijgt, dat er een dragende God is die van ons houdt, zette haar op weg om opnieuw aan de toekomst te bouwen. Vertrouwen en verlangen kregen stapvoets een plaats. Ook de steun van lotgenoten was in het verwerkingsproces heel belangrijk.

‘Stap voor stap leerde ik dat het leven gevierd mocht worden, maar dat vieren ook rustiger kon, rustiger dan ik gewend was. Gematigder. Niet zo extreem vol, niet zo uitbundig overal aanwezig zijn, maar telkens mijn eigen grenzen in de gaten houden. Niet mezelf verliezend, maar constant met mezelf in beeld.’

Het boek biedt inzicht in wat het betekent om een dierbaar persoon te verliezen en toont hoe sterk die ervaring in je leven ingrijpt. Laurina plaatst deze indringende persoonlijke ervaring op een heldere manier in een theoretisch kader. Aan de hand van kernwoorden beschrijft ze de ontkenningsfase en later de overlevingsstrategieën die ze ontwikkelde.

Het verhaal van Laurina geeft ook goed aan dat na een periode van diepe crisis en pijn de weg naar de toekomst weer open ligt. In het hoofdstuk ‘Hoe het verder gaat’ tekent ze op een realistische wijze haar toekomstperspectief uit.
‘Ik ga weer terug voor de klas. Ik mag weer gaan zorgen voor de kinderen die onder schooltijd even van mij zijn. Ik ga door met schilderen. Ik ga verder met mijn studie toegepaste psychologie. Ik droom verder om straks met mijn levenservaring aan de slag te mogen in de rouwwereld.’

Het ontroerende verhaal van Laurina grijpt je als lezer onmiddellijk aan. Het klinkt zo authentiek, zo direct, zo herkenbaar. Er zijn wel meer boeken voor jongeren die het onderwerp dood en rouwverwerking aanbrengen. Niets aan de hand toch? Leren leven met verlies behoort tot het beste wat ik over dit onderwerp gelezen heb. Het verhaal van Laurina biedt jonge mensen veel aanknopingspunten en nodigt uit tot reflectie en creativiteit. Het verhaal van Laurina kan ook verhelderend zijn voor familieleden, vrienden en hulpverleners. Het moedigt hen aan om begrip en empathie op te brengen voor jongeren die met verlies geconfronteerd worden.

Deze recensie is geschreven door de Belgische literatuurwetenschapper Rita Ghesquière.

Het gevecht

Met neerhangende schouders liep de huisarts die middag onze voordeur uit. Mijn oog viel op zijn ongewone gang toen hij naar zijn auto liep. Meteen rook ik onraad. Deze bekwame dokter miste nooit een diagnose. En nu had hij zojuist voor mijn man een ziekenhuisopname geregeld. En niet voor niets, ging er door me heen!

Die nacht lag ik lang wakker. In gedachten organiseerde ik tot in de puntjes zijn hele begrafenis… Vanaf dat moment begon voor mij het gevecht. Het gevecht als naaste. In mijn gevecht betrok ik ook God. Riep Hem in mijn machteloze woede ter verantwoording. ’Waar was dit voor nodig om een jonge vader van drie kinderen nu al weg te gaan nemen?’

Achteraf vermoed ik dat zijn eigen gevecht al enkele weken eerder was begonnen. Ik had het aan zijn blik gezien. Hoge koortsen belaagden hem constant. En de oorzaak was onduidelijk. Die oktobermaand was voor ons beiden de start van een innerlijk gevecht. Het zou bijna twee jaar duren.

Een gevecht ontstaat doorgaans in ons leven wanneer er zich een gang van zaken voltrekt waar wij het totaal niet mee eens zijn. Waar wij ons met hand en tand tegen verzetten. Geen mens wil met kanker worden geconfronteerd. Laat staan met de dood te maken hebben. Een mens wil leven!

Als wij de Bijbel lezen, merken wij dat wij niet de enigen zijn die een gevecht met onszelf leveren. Een opmerkelijk voorbeeld is dat van Hizkia. Deze koning wordt ernstig ziek en moet de dood onder ogen zien. Het slechtnieuwsgesprek wordt door een profeet gevoerd. Profeet Jesaja: ‘De koning kan maar beter alles gaan regelen.’ Hizkia reageert afwijzend en keert demonstratief zijn rug naar Jesaja toe. Hij neemt de man Gods deze onheilsboodschap allesbehalve in dank af.

Hizkia was jong koning van Juda geworden. Op zijn vijfentwintigste. En nog steeds, na bijna dertig jaar regeren, heeft hij grootse plannen. Hij wil vanuit Jeruzalem zijn rijk verder uitbreiden. Bewust wil hij ook een goede koning zijn. Hij draagt iedereen op zich aan de wetten van Mozes te houden. Hij is een ambitieus man, een koning met visie. Ziekte komt hem wel heel slecht uit.

Hij laat het er dan ook niet bij zitten. Hizkia gaat met God in gesprek. Hij wijst Hem er op dat hij heeft gedaan wat goed in diens ogen was. Hij is trouw geweest en heeft steeds vanuit zijn hart gehandeld. Dan wordt hij door emoties overmand. Dikke tranen lopen langs zijn wangen. Hij huilt hartverscheurend.

De reactie van deze zieke koning roept ook nu nog, na zoveel eeuwen, herkenning bij ons op. Van meet af aan begint bij hem het gevecht. Ieder mens, direct of indirect door kanker geraakt, moet onvermijdelijk ook persoonlijk het gevecht voeren. Ieder in de eigen omstandigheden. Plotseling stilgezet in een soms drukbezet leven. Alle aanlokkelijke toekomstplannen voorlopig in de kast…

Talloze vragen maken deel uit van deze innerlijke strijd. Hoe lang zal deze onzekere periode duren? Welke weg ligt er voor mij? Vragen vooral van degene die kanker heeft. Wat betekent dit voor ons gezin? Hoe zal mijn partner met de ziekte omgaan? Vaak vragen van degene die met kanker van de ander wordt geconfronteerd. En de hamvraag bij beide partijen is of er wel genezing mogelijk zal zijn.

Tussen haakjes, het onderhandelen van Hizkia had resultaat. Maar liefst vijftien jaar werd aan zijn leven toegevoegd. Wat had mijn man dat destijds ook graag gewild! En ik niet minder!

In alles wat er dan gebeurt, ontbreken dan ook de emoties niet. Mogelijk verschijnen ook bij ons zelfs wel extra tranen. Wellicht zijn wij ook met God in gesprek gegaan om te onderhandelen. Zo gauw geven wij ons immers niet gewonnen! Ons gevecht gaat altijd ook gepaard met rouw. Vaak zijn wij ons dat niet eens bewust. Rouw omdat er op allerlei fronten verlies is opgedoken. Allereerst rouw bij de zieke zelf. Rouw om de beperkingen die het eigen ziek zijn aan verlies met zich meebrengt. In het licht van het bedreigde leven wordt het steeds meer af moeten zien soms nog intenser beleefd. Daarnaast ook rouw bij de naasten. Vooral ook om de angst voor verlies van hun dierbare.

Alleen door het gevecht onder ogen te zien, kan onze weg begaanbaar worden. Want het hoort er allemaal bij: vragen die opkomen, emoties die plotseling verschijnen en ook de gevoelens van rouw. Leven met kanker gaat niet zonder innerlijke strijd. Tot het geraakt zijn door kanker behoort όόk het gevecht. Helaas!

Gettie Kievit-Lamens

Levend Water Loop 2016

Wat was het een stralende herfstdag tijdens de derde Levend Water Loop op 22 oktober! Wat later in het jaar dan vorige keren, maar qua weer was dat geen probleem. Wel iets minder deelnemers door de herfstvakantie, maar toch genoeg om het heel gezellig en sportief te laten zijn. Het is leuk langs de kant te staan en de lopertjes en lopers aan te moedigen. En zelf lopen is heerlijk in het mooie Pampushout. Het is een traditie aan het worden om deze loop te organiseren in onze kerkelijke gemeente. En de opbrengst gaat naar de stichting Als kanker je raakt! Het is geen heel grote opbrengst zoals bij het landelijke Sport4Hope-evenement, maar alle beetjes helpen!

Zelf ook zoiets organiseren?
Het is een kleinschalig evenement, maar daardoor ook gemakkelijk te organiseren in jouw eigen omgeving. Wij doen het in onze kerkelijke gemeente (Levend Water geheten- vandaar de naam van de loop). Kleine kinderen lopen 1 km., daarnaast is er een 5 km.- en 10 km.-loop. Het is leuk als de lopers meerdere keren langskomen, zodat ze ook door het publiek gezien worden en aanmoedigingen krijgen. Die kleine kinderkoppies, maar ook de volwassenen, gaan echt stralen als ze onder gejuich de laatste meters rennen. Dit is een mooi beeld, ook voor het werk van de stichting: bemoedigen van mensen die ziek zijn. Het helpt je door zware periodes heen als mensen je aanmoedigen, naast je staan, praktische hulp bieden enz. Dat heb ik zelf ook gemerkt tijdens mijn ziekteperiode.

De stichting wil zoveel mogelijk gratis hulp bieden, maar er is natuurlijk wel geld nodig voor de organisatie van al die mooie activiteiten. Dus probeer het ook eens: het levert je gezelligheid, is samenbindend en geeft (sportief) plezier. En door het kleinschalig te houden, is het niet al te veel moeite. Al wat nodig is: een route, wat drinken, een paar prijsjes, een partytent o.i.d. en wat deelnemers die een deelnameprijs betalen. Gewoon doen! Mail voor info: michiel.heslinga@gmail.com.

Wijnanda Heslinga

levendwater1 levendwater2

Vechten

Als ik om me heen kijk,

wordt er gevochten,

met staal en stem is er strijd

tussen leven en dood.

Zie ik wanhoop in de dood

en hoop ik op liefde,

leven en geven.

 

Als ik om me heen hoor,

wordt er ook gevochten.

Mijn vriendin hoort een uitslag

die haar leven op slag en met stoot

verandert door kanker.

Zij strijdt in liefde voor haar leven,

zij strijdt voor hoop.

Zij geeft zich over in geloof.

 

Als ik om me heen kijk,

wordt er steeds gevochten,

een oude moeder om haar zieke zoon,

een jonge vrouw om haar strijdende vader,

een man voor zijn vrouw.

Ze bidden in geloof,

ze lijden in liefde,

ze vechten vol hoop

en leven in geven.

 

Als ik in mezelf kijk,

weet ik over mijn gevecht,

toen ook ik kanker kreeg.

Hoe mijn leven veranderde

en de dood te dichtbij kwam.

Mijn hoop was mijn geloof,

ons gebed was de kracht om te overleven,

wat mij Goddank is gegeven.

 

Als Ik zie,

Als Ik hoor,

Dan strijd Ik voor jou.

Hartelijk dank voor je donatie!

dank_nov2016Regelmatig worden er op de bankrekening van Als kanker raakt giften overgemaakt. Uiteraard zijn wij hier heel blij mee en graag zouden wij de betreffende personen of instanties hiervoor persoonlijk bedanken. Helaas kunnen wij niet in alle gevallen achterhalen hoe wij deze personen of instanties kunnen bereiken. Daarom maken wij graag van deze gelegenheid gebruik om iedereen die ons in de afgelopen tijd financieel heeft ondersteund, heel hartelijk te bedanken.

Met name willen wij dit keer een mevrouw bedanken die ter gelegenheid van haar 60-ste verjaardag aan haar gasten een financiële bijdrage heeft gevraagd t.b.v. Als kanker je raakt en hiermee een prachtig bedrag heeft opgehaald. Een geweldige geste waar wij uiteraard heel blij mee zijn.

Mede door deze donaties worden wij in staat gesteld om mensen, die direct of indirect door kanker worden geraakt, te ondersteunen. De afgelopen jaren is gebleken dat er grote behoefte is aan een dergelijke ondersteuning. Onze doelstelling is dan ook o.a. om de activiteiten van de stichting op landelijk niveau verder uit te breiden. Mede door jouw gift wordt dit mogelijk gemaakt, waarvoor nogmaals onze hartelijke dank.

Bestuur stichting Als kanker je raakt

Terugblik op de Ontmoetingsdag Young

young_2016

‘Zing, vecht,

huil, bid,

lach, werk

en bewonder’

Ramses Shaffy

Op 15 oktober jl. heeft de stichting Als kanker je raakt voor de eerste keer een ontmoetingsdag georganiseerd voor jongeren, die zelf zijn geraakt door kanker of die in hun naaste omgeving te maken hebben met deze ziekte. De initiatiefnemers en leiders van deze bijeenkomst, Noreen Hartlooper en Sijbrand Alblas, kijken beiden dankbaar terug op een mooie en waardevolle dag. Noreen beschrijft hoe zij én de jongeren deze dag hebben ervaren. 

Young….Ramses Shaffy lijkt in eerste instantie niet de persoon waaraan je denkt als je aan Young denkt. ‘Samen in de naam van Jezus’ schiet door me heen, maar ook ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Breij en ‘Voetstappen in het zand’ van Remco Hakkert.

Het avontuur dat Young heet, is een jaar geleden gestart. Gedreven door enthousiasme, door het gevoel te willen (samen)binden, te willen delen, door samen te willen zingen, huilen, bidden, lachen, werken en bewonderen in de strijd die kanker heet. Alle genoemde liedjes gaan over het samen zijn, met mensen, met God. Precies dát is wat Young probeert te creëren. Een plek waar jonge mensen willen zijn, waar een half woord genoeg is, waar gedeeld (of niet) kan worden hoe het (te maken) hebben van kanker je leven beïnvloedt, een plek waar getwijfeld, gezwegen, geluisterd, gelachen en genoten kan worden.

Op 15 oktober jl. is er een jongerendag geweest. We hebben met elkaar geluncht en direct daaropvolgend zijn we in De Lier gaan bowlen. Het mooie was dat, ondanks het op het eerste gezicht luchtige programma, het indrukwekkend was te merken dat ieder een eigen verhaal heeft, ieder zijn eigen unieke manier heeft van omgaan met kanker. Voor zichzelf, maar ook richting anderen. Er was tijd voor diepte, tijd voor getuigenis en tijd voor gezelligheid. De puurheid van de deelnemers, de eerlijkheid en de krachtige strijdlust samen met God, in combinatie met de hilariteit van het klopje op de grond met als gevolg het genieten van een gegooide strike…

Dat was Young. Dat ís Young. Omdat ‘jong zijn’ een breed begrip bleek te zijn en het hebben van kanker, of te maken hebben met kanker, én Christen zijn genoeg draagvlak geeft, willen we deze dagen in de toekomst graag laagdrempelig voortzetten. De deelnemers waren enthousiast en dat biedt perspectief! Het maakt dankbaar. Het maakt klein en groot tegelijk. Het is goed om samen te zijn!

Ook volgend jaar hopen we weer een jongerendag te organiseren. Wil je meer informatie? Neem dan contact op met young@alskankerjeraakt.nl.

Noreen Hartlooper

Chemo

Langzaam druppelt het gif in je lijf,
je hebt geen keus.

Langzaam wordt je lijf vergiftigd,
het protesteert, gaat vreselijk tekeer.

Langzaam raken bloedlichaampjes van slag,
moeheid neemt toe, haar valt uit.

Langzaam wordt zichtbaar aan je lijf
dat er een strijd wordt gestreden.

Langzaam gaan de dagen, weken voorbij,
komt het einde in zicht.

Langzaam groeit het verlangen dat de chemo
zijn uiteindelijk goede werk heeft gedaan.

Langzaam laat je los wat is geweest,
de tijd moet leren hoe het verder zal gaan.

Uit het boek ‘Als kanker je raakt’, geschreven door Rita Renema-Mentink

Stichting Kringloopcentrum Graafstroom steun Als kanker je raakt met € 3000

Donderdag, 13 oktober mochten enkele leden van het regioteam Zuidholland van de stichting Als kanker je raakt het geweldige bedrag van € 3000 in ontvangst nemen. Met dit bedrag steunt de stichting Kringloopcentrum Graafstroom het werk van de stichting als kanker je raakt op een geweldige wijze. Stichting Kringloopcentrum Graafstroom is een organisatie die zich inzet voor het goede doel. Uit de netto opbrengst van de Kringloop winkel wordt drie keer per jaar geld gegeven aan diverse organisaties en/of projecten. Een initiatief waar stichting Als kanker je raakt heel dankbaar en blij mee is.